(ur. 29 listopada 1923 r. w Częstochowie, zm. 22 maja 2000 r. w Warszawie) – polski pisarz science-fiction, popularyzator nauki. Był dziennikarzem, autorem wielu esejów, felietonów, artykułów i książek.

Biografia:

Urodził się w Częstochowie jako syn Stanisława (1895-1976) i Marii, z domu Staszewskiej (1892-1977). Jego żoną była Maria Staszewska Boruń, z którą miał córkę Katarzynę.

W latach 1943–1946 pracował jako nauczyciel fizyki i matematyki. Był żołnierzem Armii Krajowej i uczestniczył w powstaniu warszawskim (pseudonim „Głowacz”, oddział „Krybar”, członek załogi samochodu pancernego „Kubuś”).

Współpracował z takimi pismami jak „Ilustrowany Kurier Polski” i „Tygodnik Demokratyczny” (był sekretarzem redakcji „TD”). W latach 1982–1984 pełnił funkcję redaktora naczelnego dwumiesięcznika Astronautyka i Postępy astronautyki. W pracy dziennikarskiej poruszał tematy z zakresu psychologii, parapsychologii, socjologii, astronomii, cybernetyki i futurologii.

Boruń był aktywnym popularyzatorem astronomii (autor cyklu Kto, kiedy, dlaczego?), w tym także członkiem-założycielem Polskiego Towarzystwa Astronautycznego i Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego. Od 1950 roku członek Towarzystwa Miłośników Astronomii.

Jako autor SF debiutował w 1953 roku napisaną wspólnie z Andrzejem Trepką powieścią Zagubiona przyszłość, drukowaną w odcinkach na łamach Ilustrowanego „Kuriera Polskiego”, a następnie wydaną w 1954 roku w nieco zmienionej wersji książkowej (pierwotną wersję wydrukowano dopiero w 1957). Następnie powstały kontynuacje tej powieści Proxima orazKosmiczni bracia, które razem z pierwszą częścią tworzą trylogię kosmiczną.

W zbiorze opowiadań Człowiek z mgły znajdziemy także cztery dialogi z cyklu Spór o fantastykę, który pod koniec lat 60. toczył się na antenie Polskiego Radia w programie Popołudnie z młodością. Są to krótkie rozprawy o fantastyce naukowej i jej roli społecznej (Pod urokiem techniki,  Skrzydła Ikara, Uczeń czarnoksiężnika,  Archipelag utopii).

Utwory Borunia tłumaczone były na język rosyjski, czeski, węgierski, niemiecki, ukraiński i japoński. Dwie powieści, napisane w latach sześćdziesiątych XX wieku Próg nieśmiertelności i Ósmy krąg piekieł, najpierw ukazały się w przekładzie rosyjskim i ukraińskim. W Polsce wydano je dopiero w latach siedemdziesiątych.

Boruń, odkąd skończył dwanaście lat, był ateistą, jednak pod koniec życia zaczął uważać się bardziej za agnostyka, uznając możliwość istnienia Boga. Jego przemyślenia na ten temat można znaleźć w dwóch ostatnich książkach: W świecie zjaw i mediów. Spór o duchy i Na krawędzi zaświatów. Sporu o duchy ciąg dalszy. Poruszył w nich wiele kontrowersyjnych tematów z zakresu religii i parapsychologii, włączając w to jasnowidzenie, cudowne samowyleczenia, objawienia uznawane przez Kościół, istnienie życia pozagrobowego, możliwość reinkarnacji, istnienie dobrych i złych duchów (anioły i diabły). Starał się wyjaśniać te zagadnienia w oparciu o współczesną naukę, jednak uznał, że niektóre zjawiska nie dają się w ten sposób do końca wytłumaczyć. Pozostawał otwarty na wszelkie możliwości, twierdząc jednak, że najprawdopodobniej w przyszłości nauka przyniesie rozwiązanie współczesnych zagadek.

Twórczość:

Fantastyka naukowa:

Powieści:

• Zagubiona przyszłość, (współautor: Andrzej Trepka), Iskry 1954.
• Proxima, (współautor: Andrzej Trepka), Iskry 1956.
• Kosmiczni bracia, (współautor: Andrzej Trepka), Iskry 1959.
• Próg nieśmiertelności, Iskry, Warszawa 1975.
• Ósmy krąg piekieł, KAW, 1978.
• Małe zielone ludziki I, KAW, Katowice 1985.
• Małe zielone ludziki II, KAW, Katowice 1985.
• Jasnowidzenia inżyniera Szarka, Iskry, Warszawa 1990.

Zbiory opowiadań:

• Antyświat i inne opowiadania fantastyczno-naukowe (1960)
• Toccata, KAW, Warszawa 1980.
• Człowiek z mgły, Alfa, 1986.

Opowiadania zamieszczone w antologiach:

• Spadkobiercy (1958) – opublikowane pierwotnie w Młodym Techniku, potem w Przepowiedni, t. 6 Polskiej noweli fantastycznej. Opowiadanie to jest pierwszą wersją Toccaty.

Inne:

• Księżyc zdobyty (1956)
• Tajemnice sztucznych zwierząt (Wiedza Powszechna, Warszawa, 1961)
• Tajemnice parapsychologii (współautor: prof. S. Manczarski, wyd. I 1973, wyd. II rozszerzone o „życie po życiu” 1982)
• Mały słownik cybernetyczny, pod red. M. Kempisty, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973, ss. 533. (współautor)
• Kto, kiedy, dlaczego? (wielotomowy cykl, astronautyka)
• Ossowiecki – zagadki jasnowidzenia (współautor: córka Katarzyna Boruń-Jagodzińska 1990)
• W świecie zjaw i mediów. Spór o duchy (1996)
• Na krawędzi zaświatów. Sporu o duchy ciąg dalszy (1999)