(ur. 12 października 1925 w Warszawie, zm. 30 maja 2011 w Warszawie) – polski poeta, prozaik i felietonista.

Jego rodzicami byli Antoni Narbutt, dziennikarz – do wybuchu pierwszej wojny światowej, redaktor naczelny „Tygodnika Wileńskiego” – i Stanisława z Glińskich. Dziad pisarza Ferdynand Narbutt był uczestnikiem powstania styczniowego i walczył w oddziale swojego kuzyna Ludwika Narbutta.

Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego na seminarium doktorskim u prof. Władysława Tatarkiewicza. Debiutował jako prozaik w 1957 na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Współpracownik prasy katolickiej – z wyjątkiem paxowskiej. W grudniu 1975 podpisał List 59 przeciwko projektowi zmianom w Konstytucji PRL. W latach 1975-1980 objęty zakazem druku, współpracował z prasą II obiegu. Jest autorem słów pieśni „Solidarni” (Solidarni, nasz jest ten dzień…), która – z muzyką Stanisława Markowskiego – stała się oficjalnym hymnem „Solidarności”.

Twórczość:

Jerzy Narbutt jest autorem powieści Ostatnia twarz portretu, kilku zbiorów opowiadań, paru tomów wierszy, licznych artykułów i esejów, wydawanych na łamach Ładu i tygodnika „Solidarność”.

• Debiut i inne opowiadania
• Znowu zakwitnie listopad
• List nie wysłany pocztą (1975)
• Ostatnia twarz portretu
• Sól ziemi (1980)
• Nasz jest ten dzień (1981)
• Szkice historyczne (1984)
• Druga twarz portretu (1982)
• Z ziemi polskiej, z ziemi włoskiej (1983)
• Uciec z wieży Babel (Arcana, Kraków 1999)
• Awantury polemiczne (2000)
• Od Kraszewskiego do Parnickiego (2000)
• Spory o słowa, spory o rzeczy (2001)
• Dwa bunty (2003)
• Wyrzucony na brzeg życia (2005)[2]

Odznaczenia:

• W 2004 został uhonorowany Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy.
• Postanowieniem z 14 czerwca 2006 roku prezydent Lech Kaczyński „za wybitne zasługi dla rozwoju niezależnego dziennikarstwa i wolnych mediów w Polsce, za działalność na rzecz przemian demokratycznych, za osiągnięcia w pracy w „Tygodniku Solidarność”” odznaczył Jerzego Narbutta Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.