(ur. 25 maja 1904 w Jedlni, zm. 31 sierpnia 1998 w Warszawie) – polski wojskowy i polityk, generał broni Wojska Polskiego, poseł na Sejm PRL II i III kadencji z ramienia PZPR.

Biografia:

Czas przedwojenny

W 1923 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie. Jako podchorąży wziął udział w wydarzeniach majowych po stronie rządowej. Szkołę ukończył w stopniu podporucznika 15 sierpnia 1926 z drugą lokatą (prymusem został Franciszek Herman).

Do 1934 roku pełnił służbę w 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, a następnie po dłuższych staraniach został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w 1936 roku, w stopniu kapitana, został pierwszym oficerem sztabu 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu. W listopadzie 1938 roku został przeniesiony do Warszawy do Wojskowego Biura Historycznego. W marcu 1939 roku przydzielony został na stanowisko szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Grupy Operacyjnej „Bielsko” gen. bryg. Mieczysława Boruty-Spiechowicza.

II wojna światowa

W składzie GO „Bielsko” Armii „Kraków” wziął udział w kampanii wrześniowej. W dniu 20 września 1939 roku pod Cieszanowem dostał się do niewoli niemieckiej.

Początkowo przebywał w oficerskim obozie jenieckim w Brunszwiku, następnie od czerwca 1940 roku w Oflag II C Woldenberg (obecnie Dobiegniew w woj. lubuskim). Po ewakuacji oflagu w głąb Niemiec został w Lubece oswobodzony przez aliantów.

Służba powojenna

Po zakończeniu II wojny światowej powrócił 12 maja 1945 roku do Warszawy. Między czerwcem a lipcem 1945 roku pełni obowiązki dowódcy kompanii honorowej ludowego Wojska Polskiego, z którą w dniu 24 czerwca 1945 roku defilował w moskiewskiej paradzie zwycięstwa.

15 października 1945 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii w składzie Specjalnej Misji Wojskowej. Od lutego 1946 roku do 3 kwietnia 1947 roku pełnił funkcję Attaché wojskowego przy Ambasadzie RP w Londynie. Po powrocie z placówki w Londynie pełnił następujące funkcje: Dowódcy 15 Dywizji Piechoty w Olsztynie, dyrektora nauk w Akademii Sztabu Generalnego, zastępcy szefa Sztabu Generalnego (1948–1949) oraz szefa Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego, w stopniu generała brygady.

W okresie stalinowskim w 1950 roku został aresztowany i oskarżony przez Stanisława Zarakowskiego o szpiegostwo i organizowania spisku w wojsku. (tzw. spisek w wojsku), a w roku 1952 skazany na karę śmierci, pozbawienie praw publicznych i honorowych praw obywatelskich na zawsze oraz przepadek całego mienia. Wyrok wydano na niejawnym (bez udziału obrony) posiedzeniu Najwyższego Sądu Wojskowego. Jako jeden z niewielu oskarżonych oficerów tzw. spisku w wojsku nigdy nie przyznał się do winy. Przez ponad rok przebywał w celi śmierci, oczekując egzekucji. W 1954 roku wyrok uchylono, a sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia. W grudniu 1955 roku został zwolniony z więzienia, ze statusem „więźnia na przepustce”. W styczniu 1956 roku wyrok został uchylony, a w marcu został zrehabilitowany. Komisja Mazura stwierdziła wiele nieprawidłowości w przebiegu procesu Kuropieski.

W czerwcu 1956 roku powrócił do czynnej służby wojskowej, jako naczelny redaktor Wojskowego Przeglądu Historycznego. W latach 1957–1964 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W tych latach był jednym z głównych twórców pierwszej w powojennej Polsce dywizji spadochronowej (6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej). W tworzeniu dywizji nie bał się korzystać z doświadczeń żołnierzy Samodzielnej Brygady Spadochronowej gen. Stanisława Sosabowskiego, co nie było dobrze widziane przez ówczesne władze. Poseł na Sejm II i III kadencji w latach 1957–1965. W latach 1963–1968 był komendantem Akademii Sztabu Generalnego. Był autorem i propagatorem szeregu nowatorskich koncepcji w nauczaniu słuchaczy ASG (często wzorował się na przedwojennej WSWoj.), co przysparzało mu wielu przeciwników w gronie wyższej kadry dowódczej wywodzącej się z sił zbrojnych formowanych w ZSRR, Armii Czerwonej bądź Armii Ludowej. W 1968 roku został przeniesiony w stan spoczynku decyzją Ministra ON Marszałka Polski Mariana Spychalskiego.

Po zakończeniu czynnej służby wojskowej poświęcił się pisarstwu (wspomnienia) i podróżowaniu. Był wieloletnim członkiem Komitetu Redakcyjnego kwartalnika Wojskowy Przegląd Historyczny oraz Rady Naczelnej ZBoWiD. W latach 1988–1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. 11 listopada 1988 r. wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 70 rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę, którego przewodnictwo objął I sekretarz KC PZPR gen. armii Wojciech Jaruzelski.

W wyborach czerwcowych 1989 w wieku 85 lat został kandydatem na senatora z ramienia PZPR, pomimo przegranej uzyskał najwięcej głosów ze wszystkich kandydatów strony rządowej w województwie radomskim.

Zmarł 31 sierpnia 1998 roku. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Decyzją Nr 145/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 2002 roku imię Generała otrzymał 6 Batalion Dowodzenia 6 Brygady Desantowo-Szturmowej w Krakowie.

Odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 2 września 1998)[3]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1994)[4].
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (15 lipca 1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1947)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju