Autor: Anne Perrier
Autor: José-Flore Tappy
Autor: François Debluë
Tłumacz: Anna Dutka-Mańkowska
Redaktor: Wacław Walecki
Nad Jeziorem Lemańskim: współczesna poezja szwajcarska w języku francuskim / Anne Perrier, José-Flore Tappy, François Debluë; wybór, przekład i opracowanie Anna Dutka-Mańkowska; pod redakcją Wacława Waleckiego.

Kraków : Collegium Columbinum, 2019,
Stron: 209
Seria Książki bez Kantów, Nr 51
ISBN 978-83-7624-166-1
Uwaga: Na 4 stronie okładki błędny zapis ISBN 978-83-7624-146-2.
Cena (z VAT): 30,45 zł

Tom zawiera wybór poezji trojga wybitnych współczesnych poetów Szwajcarii romańskiej: Anne Perrier (1922-2017), José-Flore Tappy (ur.1954) i François Debulë (ur. 1950). Twórczość poetycka w Szwajcarii romańskiej jest różnorodna i bogata, stąd próba przybliżenia jej w wersji dwujęzycznej czytelnikowi polskiemu. Oddajmy głos poetom:

Anne Perrier

Drzewo z Ténéré*

Tu tysiąclecia klękają
U brzegu studni strzeżonej przez gołębie grzywacze
Nie szukaj już o wędrowcze w padających pionowo promieniach
Zwiewnej korony
Pustynia straciła swa tiarę
Swój słodki cień czcigodnego sługę
Nie wie o tym jedynie głęboko pod ziemią
Woda co drży jeszcze od ostatniego szturmu
Korzeni

Gdzież zatem o bracie złożymy nasz cień
Jeśli tam była wieczność
Nie ma już żadnej busoli nie ma już nic
Co by powstrzymało serce przed zatraceniem się
W rozmigotaniu wiatrów

Kolczasta akacja, którą nierozsądnie lub przypadkowo zniszczono w roku 1973. W sercu pustyni, licząc sobie prawie dwa tysiące lat, służyła karawanom jako punkt orientacyjny i miejsce spotkań. Jej korzenie czerpały wodę z głębokości 36 m, o czym świadczy wydrążona opodal studnia.

* * *

José-Flore Tappy

Ale księżyc ku ziemi
czasem się odwraca
z jakiego brzegu
przybywa
jakiego okrętu jest bulajem
jakiego statku
bez steru

Chciałoby się zbliżyć
wyciągnąć ku niemu  palec
odważyć się tylko
pchnąć jego  matową szybę

François Debluë          

Pomost pożegnań

Pięcioro małych dzieci
w lusterku wstecznym
macha rączkami
bo już odjeżdżasz

W lusterku
tym mniejsi im są dalej
machają jeszcze
raz ostatni na pożegnanie

Jakby tym gestem
przerzucały pomost
nad próżnią i nieobecnością.